Wie zijn wij

Wij zijn Julien (Oom Jules of ome Sjuun), Saar en Angelo. Julien is 43 jaar en woont in Vlaardingen (ZH). Saar is twee en een half en woont bij haar vader en moeder in Noord-Holland. Angelo is min anderhalve maand en woont nog in z’n moeder.

Saartje is haar eten aan het ontdekken. Zo zijn komkommers een tijdje je van het geweest, maar ze zijn nu een beetje uit. Taart vind ze heerlijk, en vooral ook heel erg leuk om achter haar oren te smeren. En als ze een keer iets echt niet lust weet ze haar ouders wel zo ver te krijgen dat ze een bruine boterham met guacamole voor haar smeren. Maandenlang beperkte ze zich tot spaghetti met tomatensaus, om later in eens heerlijk broodjes mortadella of abrikozenjam te verorberen. Aardbeien vind ze zalig, en als trotse oom moet ik zeggen dat er geen betere manier is om een zomerkoninkje te eten dan wanneer die je word aangeboden in het knuistje van zo’n prachtige nicht! Zoals ik al zei, Saartje is heerlijk aan het ontdekken!!

Over Angelo’s eet-gewoonten is voorlopig meer te vinden in de medische encyclopedie. Overigens heet Angelo niet Angelo. Of misschien ook wel, maar dat weet ik nog niet. Angelo heet voorlopig Angelo omdat Saartje, toen zij nog “in utero” was, door haar oma, Angela werd genoemd. Oma vond het te onpersoonlijk om over haar eerste kleinkind te spreken als “de baby”, dus heette Saar de eerste negen maanden van haar bestaan Angela, en heet Angelo nog anderhalve maand Angelo.

En ik, Julien dus, ik ben serieus geobsedeerd door eten en koken. Al op m’n derde stond ik met mijn oma in de keuken en mocht ik de tomaten salade met mayonaise maken (tenminste, zo herinner ik me dat, m’n verstand zegt me dat oma de tomaten vast zelf heeft gesneden.) Ik weet ook nog de eerste keer dat ik het diner maakte, Swedish Meatballs, toen mijn moeder een keer wat ziek was. Al heel erg jong begon ik af en toe te helpen met koken, en nam ik af en toe het koken over, zeker op feestdagen of omdat ik een gerecht verzon.

De Dalai Lama zei: “I sometimes think that the act of bringing food is one of the basic roots of all relationships.” Ik vind dat eigenlijk een hele mooie uitspraak, en niet alleen maar omdat de meeste van mijn relaties inderdaad zijn begonnen met een door mij gekookt diner. Ik ben het eens met het belang dat hij geeft aan koken en eten. Iedereen weet nog wel de geur van “hoe het vroeger thuis rook”, of van de eau de cologne van Oma. Velen weten zich het “ons liedje” van hun eerste ontmoeting te herinneren. Op die manier vind ik het erg mooi dat de Dalai Lama het verband legt tussen mooie herinneringen en eten, en dus ook koken. Zo is voor mij Paté van vis bijvoorbeeld kerstmis met mijn moeder en mijn broer. Pan Bagnat is Canada Dry Ginger Ale en heerlijk warme zon op mijn huid op het strand van Zuid-Frankrijk met mijn familie. Forel met amandel smaakt naar het Parkhotel in Cochem, en mijn gehele studententijd smaakt naar een broodje Kwekkeboom rundvleeskroket met een beetje mayonaise.

En dat is eigenlijk ook meteen de reden voor dit blog. Het is natuurlijk een verslag van mijn avonturen met mijn obsessie, maar misschien nog wel meer is het de manier om die herinneringen aan mooie momenten te delen. Nou zou het natuurlijk het mooiste zijn wanneer Saar en Angelo de familierecepten doorkregen staand op een stoel bij het aanrecht, terwijl ze tomatensalades maken met hun oma. Maar helaas heeft Saartje haar oma, van mijn kant, nog geen jaar mogen kennen, en de bijbehorende opa al helemaal niet. Nou hebben Saar en Angelo gelukkig van moederskant wel een volledig werkend paar grootouders, en alle kans om nog lang van ze te genieten. Hopelijk kan ik hier die mooie ervaringen helpen aanvullen met wat familie -recepten en -herinneringen van hun vaders kant van de familie.

Update 08-04-2014
Wij zijn Julien, Saar en Mats!!!!!